Το snowboarding είναι ένα άθλημα που περιλαμβάνει την κατάβαση με ειδική σανίδα (δεμένη με λουριά στα πόδια του αθλητή) από ένα κεκλιμένο επίπεδο που είναι καλυμμένο με χιόνι. Η ανάπτυξη του αθλήματος επηρεάστηκε από το σέρφινγκ, το πατινάζ με σανίδα (skateboarding) και το σκι. Ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, όπου έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές από τη δεκαετία του 1970. Το 1998 έγινε ολυμπιακό άθλημα και συμπεριλήφθηκε στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες.

Στο snowboard η θέση των ποδιών είναι πιο άβολη, καθώς το ένα είναι μπροστά στο άλλο σε μια μοναδική σανίδα που ολισθαίνει ανεξέλεγκτα - στην αρχή. Για το λόγο αυτό το άθλημα θεωρείται από πολλούς δυσκολότερο από το σκι. Επιπλέον, σε αντίθεση με το τελευταίο, σε περίπτωση ατυχήματος, οι δέστρες στη χιονοσανίδα δεν λύνονται εύκολα για να απελυθερωθούν τα πόδια του αθλητή.Ο καρπός και ο αστράγαλος είναι τα πιο κοινα σημεία που τραυματίζοντα Κάθε χρόνο αναφέρονται γύρω στα 100.000 κατάγματα του καρπού σε όλο τον κόσμο.

Στιλ

Jibbing

Από την καθιέρωση του σνόυμπορντ ως χειμερινού σπορ, αναπτύχθηκαν διάφορα στιλ αθλήματος, το καθένα με τον δικό του ειδικό εξοπλισμό και τεχνική. Το πιο συνηθισμένα στιλ σήμερα είναι: η ελεύθερη διαδρομή (freeride), το ελεύθερο στιλ freestyle), και η ελεύθερες στροφές (free carve). Αυτά τα στιλ χρησιμοποιούνται τόσο στο ψυχαγωγικό όσο και στο επαγγελματικό σνόουμπορντ. Ενώ το κάθε στιλ είναι μοναδικό, υπάρχει μεταξύ τους μια αλληλοεπικάλυψη .

Επηρεασμένο απευθείας από το λεγόμενο «άλεσμα», το jibbing είναι ένα είδος ελεύθερου σνόουμπορντ, βασισμένο σε μια τεχνική ανάβασης πάνω σε μια οποιαδήποτε άλλη επιφάνεια εκτός από το χιόνι. Οι πιο κοινές επιφάνειες συμπεριλαμβάνουν μεταλλικές τροχιές (γνωστές ως σιδηροδρομική ανάβαση), κουτιά, πάγκους, σκυρόδεμα με προεξοχές, τοίχους, βράχους και κορμούς. Το άθλημα διεξάγεται συνήθως σε πάρκα αναψυχής για σνόουμπορντ μπορεί όμως να λάβει χώρα και σε αστικό περιβάλλον (γνωστό ως αστικό jib)

Οι αναβάτες του ελεύθερου σνόουμπορντ πραγματοποιούν επίσης και τυχαία jibs, όπως σε ένα πεσμένο δέντρο, που αποδεικνύονται βολικά για αγώνες.

Free Ride

Το ελεύθερο στιλ είναι το πιο συνηθισμένο και εύκολο στιλ snowboarding. Συνίσταται στην κατάβαση οποιασδήποτε πίστας. Οι ελεύθερες διαδρομές μπορεί να περιλαμβάνουν εναέριες φιγούρες και “jibs” (οποιονδήποτε τύπο αγώνα στον οποίο μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει σανίδα) φιγούρες από το ελεύθερο στιλ ή μεγάλες περιστροφές πιο συνηθισμένες στην ορεινή χιονοδρομία, χρησιμοποιώντας οποιαδήποτε φυσική πίστα που μπορεί να βρει ο αναβάτης. Η ελεύθερη διαδρομή είναι το πρώτο βήμα για να κατακτήσει αργότερα πιο δύσκολα εδάφη για σνόουμπορντ; όπως τα αλπικά, τα απομακρυσμένα και τα δασώδη εδάφη. Η ελεύθερη διαδρομή, γνωστή περισσότερο ως "αλπικό σνόυμπορντ" επιτυγχάνεται αποκτώντας μια υπεροχή στο στιλ σε πολλές πτυχές του αθλήματος συμπεριλαμβανομένων και των ικανοτήτων ανάβασης, τις στροφές, και τα άλματα σε οποιαδήποτε πίστα.

Ο εξοπλισμός για τις ελεύθερες διαδρομές αποτελείται συνήθως από μια σκληρή μπότα με κατευθυντήρια σανίδα: επειδή αυτό το είδος σνόυμπορντ μπορεί να συναντήσει πολλές διαφορετικές συνθήκες χιονιού, όπως ο πάγος ή η πυκνή σκόνη, ένας μέσος βαθμός σκληρότητας είναι απαραίτητος προκειμένου να διατηρηθεί η σταθερότητα στο βαθύ χιόνι και σε μεγάλες ταχύτητες.
Freestyle Στο ελεύθερο στιλ, ο αναβάτης χρησιμοποιεί τεχνητά χαρακτηριστικά πίστας, όπως οι ράγες, οι βατήρες, τα κουτιά και αμέτρητα άλλα νέα στοιχεία για να κάνει τα κόλπα του. Ο όρος "κουτί" αναφέρεται σε ένα αντικείμενο με λεία κορυφή, συνήθως από πολυεθυλένιο(HDPE), πάνω στο οποίο ο αναβάτης μπορεί να γλιστρήσει με την βάση της σανίδας. Όπως όλα τα χαρακτηριστικά του ελεύθερου στιλ, τα κουτιά βγαίνουν σε μια ποικιλία σχεδίων, μεγεθών και επιπέδου δυσκολίας. Η πρόθεση του ελεύθερου στιλ είναι να χρησιμοποιήσει τα χαρακτηριστικά του εδάφους για να επιτύχει μια σειρά από εναέρια κόλπα ή “jibs” . Ο όρος "jib" αναφέρεται στον αναβάτη, που γλιστρά ή πατά πάνω σε ένα αντικείμενο που δεν είναι φτιαγμένο για χιόνι . Αυτό χαρακτηρίζει συνήθως τις φιγούρες που γίνονται σε κουτιά, τροχιές ή ακόμα και δέντρα.

Ο εξοπλισμός που χρησιμοποιείται για το ελεύθερο στιλ είναι συνήθως μαλακές μπότες με μια καμπύλη προς την πάνω άκρη και την ουρά της σανίδας για καλύτερη ισορροπία κατά την ομαλή ανάβαση ή μετάβαση. Η πιο κοινή συνδετική ουσία που χρησιμοποιείται στο ελεύθερο στιλ φέρει το όνομα "το πόδι της πάπιας». Οι αναβάτες του ελεύθερου στιλ, που εξειδικεύονται στο jibbing χρησιμοποιούν συχνά σανίδες που είναι μικρότερες και πιο ασυνήθιστες, με μαλακότερο λύγισμα και παραγεμισμένες άκρες. Το μικρότερο μήκος δίνει στην σανίδα την δυνατότητα ταχύτερης περιστροφής, και απαιτεί λιγότερη ενέργεια από τον αναβάτη κατά την πίεση ενός στοιχείου. Οι αντιστρόφως κυρτές σανίδες, πιο γνωστές ως «rocker boards», χρησιμοποιούνται συνήθως στο ελεύθερο στιλ ως πιο κατάλληλες εξαιτίας της ευλυγισίας τους και της ανεστραμμένης καμπυλότητας τους κατά την σχεδίαση. Η πίεση αποτελεί ένα είδος jib, κατά το οποίο ο αναβάτης σκύβει με δύναμη προς την μύτη ή την ουρά της σανίδας- κάνοντας την απέναντι άκρη της σανίδας τους να ανασηκωθεί από το υλικό πάνω στο οποίο γλιστρά. Αυτή η φιγούρα γίνεται συνήθως για να προσδώσει στιλ. Στο ελεύθερο στιλ συμπεριλαμβάνονται επίσης φιγούρες σε ράμπες. Μια ράμπα (ή «σωλήνας») είναι μια τάφρος που μοιάζει με μισό σωλήνα κατασκευασμένο από χιόνι. Στις φιγούρες συμπεριλαμβάνονται η περιστροφή σε 360 μοίρες (μια πλήρης στροφή) στον αέρα, ή μια περιστροφή εκτός άξονα, όπως η "McTwist". Οι φιγούρες μπορούν να τροποποιηθούν παίρνοντας διάφορα χαρακτηριστικά.

Free Curve Όπως και το σκι, αυτό το στιλ, ασχολείται με τα σλάλομ, αλλά εφαρμόζεται σπάνια. Μερικές φορές το συναντά κανείς με τα ονόματα «αλπικό σνόουμπορντ»,'euro-carve' ή free-carving και διεξάγεται πάνω σε σκληρό χιόνι ή σε ειδικές πίστες για το σκι. Το συγκεκριμένο στιλ επικεντρώνεται σε απόλυτες περιστροφές, σχεδόν όπως και το σκι. Μικρά έως και καθόλου άλματα γίνονται με αυτή την μέθοδο. Ο εξοπλισμός του Free-carve αποτελείται από μπότες του σκι με σκληρό περίβλημα και ένα επίπεδο σύστημα δεσίματος. Οι σανίδες του σκι οφείλουν το σχήμα τους στις "free-carve" χιονοσανίδεςμ η αιχμηρή άκρη των οποίων οδήγησε στη δημιουργία τους.

Ασφάλεια και Προφυλάξεις Όπως και μερικά άλλα χειμερινά αθλήματα το σνόουμπόρντινγκ εμπεριέχει ένα υψηλό βαθμό ρίσκου.

Το ποσοστό τραυματισμών στο σνόουμπορντ είναι γύρω στους 4-6% ανά χίλιους αναβάτες την ημέρα. Το ποσοστό αυτό είναι σχεδόν διπλάσιο από εκείνο του αλπικού σκι. Οι τραυματισμοί αφορούν ως επί το πλείστον αρχάριους, που δεν έχουν πάρει μαθήματα από ειδικούς εκπαιδευτές. Το ένα τέταρτο όλων των τραυματισμών παρουσιάζεται σε αρχάριους αναβάτες και οι μισοί από τους τραυματισμούς παρουσιάζονται σε αναβάτες με εμπειρία λιγότερη από ένα χρόνο. Οι έμπειροι αναβάτες είναι λιγότερο πιθανό να υποστούν κάποιον τραυματισμό, οι δικοί τους τραυματισμοί ωστόσο, αν συμβούν, είναι συνήθως πιο επώδυνοι.

Τα δυο τρίτα των τραυματισμών παρουσιάζονται στο πάνω μέρος του σώματος και το ένα τρίτο στο κάτω, σε αντίθεση με το αλπικό σκι, όπου τα δυο τρίτα των τραυματισμών παρουσιάζονται στο κάτω μέρος του σώματος. Το πιο συνηθισμένο σημείο τραυματισμών είναι οι καρποί ( 40% όλων των τραυματισμών από το σνόυμπορντ παρουσιάζονται στους καρπούς και 24% όλων των τραυματισμών στους καρπούς από το σνόουμπορντ είναι συνήθως κατάγματα). Υπάρχουν γύρω στα 100,000 κατάγματα στους καρπούς παγκοσμίως ανάμεσα στους αθλητές του συγκεκριμένου σπορ κάθε χρόνο.Για το λόγο αυτό συστήνονται απαραιτήτως προφυλακτήρες για τους καρπούς, είτε ξεχωριστά είτε μέσα σε γάντια. Επιπλέον είναι σημαντικό για τους σνόουμπορντερς να μάθουν πώς να πέφτουν χωρίς να σταματούν την πτώση με το σώμα τους, προσπαθώντας να αποφύγουν την κλίση, καθώς η πρόσκρουση ενός καρπού λυγισμένου σε γωνία 90 μοιρών, αυξάνει τις πιθανότητες κατάγματος. Αντιθέτως η πτώση με χέρια τεντωμένα (σαν φτερά) και η κύλιση στην πλαγιά με ολόκληρο το σώμα είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για να μειώσει κανείς τον κίνδυνο από την πτώση. Η πρακτική αυτή ακολουθείται συμπτωματικά και από τους μαθητές του Judo για να πέσουν χωρίς να τραυματιστούν.

Ο κίνδυνος κατάγματος στο κεφάλι είναι 2-6 φορές μεγαλύτερος για τους αθλητές του σνόουμπορντ απ’ ότι για τους σκιέρ, ενώ ο βαθμός σοβαρότητας των τραυμάτων αυξάνεται συνήθως όσο πιο έμπειρος είναι ο αναβάτης. Οι τραυματισμοί στο κεφάλι μπορεί να παρουσιαστούν τόσο ως αποτέλεσμα σύγκρουσης όσο και ως αποτέλεσμα αποτυχίας του αναβάτη να εκτελέσει μια πλευρική στροφή. Η τελευταία μπορεί να οδηγήσει τον αναβάτη να προσγειωθεί στην πλάτη του/ της χτυπώντας το πίσω μέρος του κεφαλιού του/της στο έδαφος, γεγονός που μπορεί να προκαλέσει σοβαρό τραυματισμό του ινιακού λοβού. Για αυτό το λόγο είναι απαραίτητα τα κράνη. Συστήνονται επίσης ειδικά προστατευτικά γυαλιά καθώς ο τραυματισμός των ματιών , με την μορφή της «τύφλωσης από το χιόνι» μπορεί να προκύψει ως αποτέλεσμα της έκθεσης στο ισχυρό υπεριώδες φως των χιονισμένων περιοχών. Γι’ αυτό συστήνονται ειδικά γυαλικά, που απορροφούν αυτού του είδους την ακτινοβολία ακόμα και σε μέρες με συννεφιά καθώς η υπεριώδης ακτινοβολία μπορεί να διαπεράσει τα σύννεφα.

Σε αντίθεση με τους αρχάριους στο σκι, τα δεσίματα στο σνόουμπορντ δεν έχουν σχεδιαστεί για να λύνονται αυτόματα με την πτώση. Ο μηχανισμός υποστήριξης που κρατά τα πόδια κλειδωμένα στην σανίδα ελαχιστοποιεί την πιθανότητα τραυματισμών στο γόνατο (15% όλων των τραυματισμών από το σνόουμπορντ είναι στο γόνατο, σε αντίθεση με το 45% των τραυματισμών από το σκι). Τέτοιου είδους τραυματισμοί στο γόνατο παρουσιάζονται συνήθως στους συνδέσμους, ενώ τα κατάγματα στα κόκκαλα είναι σπάνια. Τα κατάγματα στο χαμηλότερο σημείο του ποδιού είναι επίσης σπάνια αλλά το 20% όλων των τραυματισμών παρουσιάζονται στο πόδι και στον αστράγαλο. Κατάγματα στο οστό του αστραγάλου είναι σπάνια σε άλλα αθλήματα αλλά ευθύνονται για το 2% όλων των τραυματισμών από το σνόουμπορντ – ένα πλευρικό κάταγμα στον αστράγαλο ονομάζεται καμιά φορά από τους γιατρούς "ο αστράγαλος του σνόουμπορντερ". Ο συγκεκριμένος τραυματισμός συνίσταται σε επίμονο συνεχιζόμενο πόνο στην τραυματισμένη περιοχή , είναι ωστόσο δύσκολο να εντοπιστεί στην ακτινογραφία. Γι αυτό μπορεί συχνά να διαγνωστεί απλώς ως εξάρθρωση, με σοβαρές συνέπειες για την υγεία καθώς η μη θεραπεία του κατάγματος μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρή μακροχρόνια βλάβη του αστραγάλου. Η χρήση φορητών υπερήχων για διάγνωση σε πλαγιά έχει αναθεωρηθεί και φαίνεται να είναι ένα αξιόπιστο εργαλείο για τη διάγνωση ορισμένων από τους πιο συνηθισμένους τραυματισμούς που σχετίζονται με το άθλημα.

Ο απαραίτητος εξοπλισμός

Η σανίδα, οι μπότες και οι δέστρες είναι ο βασικός εξοπλισμός για το snowboard. Το μέγεθος της σανίδας είναι ανάλογο των κιλών, του ύψους και της ηλικίας του αναβάτη. Το μήκος της ξεκινά από ογδόντα εκατοστά και μπορεί να φτάσει μέχρι και τα δύο μέτρα. Για έναν αρχάριο, η σανίδα θα πρέπει να έχει μήκος περίπου 20 εκατοστά λιγότερα από το ύψος του. Επίσης, το καλύτερο είναι για αρχή να επιλέξετε μια σανίδα η οποία θα είναι φαρδιά και ελαστική.

Για μια καλή μεταχειρισμένη σανίδα υπολογίστε περί τα 150 με 200€, ενώ για μια καινούργια υπολογίστε από 250€ μέχρι και 1500€ ανάλογα με την ποιότητα του ξύλου και τα υλικά. Τα υλικά της σανίδας καθορίζουν και τον παράγοντα flex (ελαστικότητα), ο οποίος μετριέται σε κλίματα από το ένα (πολύ μαλακή) μέχρι το δέκα (πολύ σκληρή). Οι πιο κοινές σανίδες είναι από δύο μέχρι τέσσερα flex, ενώ οι επαγγελματικές είναι από πέντε μέχρι έξι.

Σε γενικές γραμμές, αν σκοπεύετε να ασχοληθείτε εντατικά με το άθλημα, συμφέρει να αγοράσετε καινούργιο μοντέλο, το οποίο να είναι παλαιότερης χρονιάς. Η τιμή θα είναι σαφώς χαμηλότερη και η τεχνολογία δεν θα έχει αλλάξει. Κορυφαίες εταιρείες στην κατασκευή σανίδων για snowboard είναι μεταξύ άλλων οι Burton, Salomon, Ride, K2, Nitro, GNU, Oxygen και Option.

Οι μπότες χωρίζονται σε σκληρές (hard boots) και μαλακές (soft boots). Οι σκληρές είναι ιδανικές για αρχάριους, καθώς τους δίνουν καλύτερο έλεγχο στην σανίδα. Από την στιγμή που θα εξοικειωθείτε με το άθλημα, μπορείτε να αγοράσετε μαλακές μπότες. Οι σκληρές θυμίζουν αρκετά εκείνες του σκι, με τη διαφορά ότι είναι πιο κοντές στην βάση τους έτσι ώστε να μην εξέχουν από τη σανίδα. Δίνουν μεγαλύτερο έλεγχο στις στροφές και δεν απορροφούν κραδασμούς. Οι μαλακές μπότες θα πρέπει να είναι ακριβώς στο νούμερο του αναβάτη ή ελάχιστα πιο μικρές έτσι ώστε να συγκρατούν επαρκώς το πόδι. Οποιοδήποτε είδος και αν επιλέξετε, η αγορά μεταχειρισμένης μπότας δεν συνίσταται. Αφ’ ενός τίθεται θέμα υγιεινής αφετέρου η μπότα παίρνει την μορφή του ποδιού του αναβάτη και κατά κάποιον τρόπο είναι… πλασμένη για αυτόν. Για ένα περσινό μοντέλο μπότας οι τιμές κυμαίνονται από 100€ μέχρι 150€.

Οι δέστρες τέλος, είναι ο «συνδετικός κρίκος» ανάμεσα στις μπότες και την σανίδα και οι τιμές τους ξεκινούν από 100€ για ένα αξιοπρεπές καινούργιο μοντέλο.

Εκτός όμως από το βασικό εξοπλισμό, στο snowboard ιδιαίτερη προσοχή θα πρέπει να δώσετε και στον ρουχισμό. Το μπουφάν που θα επιλέξετε πρέπει να είναι λεπτό, ελαφρύ και συγχρόνως ζεστό. Τα παντελόνι αδιάβροχα και ζεστά, ενώ θα πρέπει να εφοδιαστείτε με κάποιο ισοθερμικό μπλουζάκι ή ακόμα και εσώρουχο. Τα γάντια θα πρέπει να είναι αδιάβροχα και ιδανικά να έχουν ειδικά προστατευτικά στους καρπούς.